30 مارس 2024- تجزیه و تحلیل ثانویه از یک کارآزمایی بالینی تصادفی (RCT) که به صورت یک نامه ی تحقیقاتی در JAMA Network Open منتشر شده است، تأثیر ارگوکلسیفرول، آنالوگ غیرفعال ویتامین D را بر عملکرد سلول هایبتادر دیابت نوع 1 تازه آغاز شده، روشن کرده است.

محققان نشان دادند که ارگوکلسیفرول با دوز بالا، که همچنین به عنوان ویتامین D2 شناخته می‌شود، ممکن است به حفظ عملکرد سلول‌های بتا در کودکان مبتلا به T1D جدید کمک کند و مرحله بهبودی نسبی را طولانی‌تر کند.

در این مطالعه، ارگوکلسیفرول به طور قابل توجهی نسبت پروانسولین ناشتا به پپتیدسی (PI: C) را کاهش داد و کاهش درصد تغییر نسبت به سطح پایه را در ناحیه ی زیر منحنی پپتید(%∆AUC) C  در بین جوانانی که به تازگی به دیابت نوع 1مبتلا شدند، کند نمود.

نتایج حاکی از عملکرد حفاظتی ارگوکلسیفرول بر روی سلول‌هایبتا و مکانیسم‌های احتمالی عمل برای طولانی‌تر کردن مرحله بهبودی جزئی (PR) T1D است. اندازه ی اثرتغییرات ناشی از ارگوکلسیفرول برای محافظت از سلولهای بتا(15%) با وراپامیل، ایماتینیب و سایر عوامل (15% تا 19.4%) قابل مقایسه است. بنابراین، یک راه احتمالی برای طولانی نمودن مرحله بهبودی جزئی T1D می تواند ترکیب ویتامین D با سایر درمان‌ها مانند باریسیتینیب و تپلیزوماب باشد.

حدود 30 تا 50 درصد عملکرد سلول های بتا ممکن است در زمان تشخیصT1D حفظ شده باشد و این ممکن است برای ماه ها یا سال ها ادامه یابد. فاز بهبودی نسبی طولانی مدت T1D منجر به کاهش عوارض طولانی مدت و بهبود کنترل قند خون می شود. مطالعات قبلی کاهش قابل توجهی را با ارگوکلسیفرول، در غلظت فاکتور نکروز تومور در گردش-آلفا(TNF)  و روندهای زمانی هم در هموگلوبین گلیکوزیله (HbA1c) و هم در A1c تنظیم شده با دوز انسولین IDAA1c)، نشانگر PR) در مقایسه با دارونما نشان داده است.

دکتر بنجامین اودوکا نووسو و همکارانش از مرکز پزشکی کودکان کوهن در نیویورک، اندازه اثر ارگوکلسیفرول با دوز بالا (50هزار واحد بین‌المللی در هفته برای دو ماه، سپس هر دو هفته به مدت ده ماه) را در مقابل دارونما بر عملکرد سلول‌های بتا با نسبت پروانسولین ناشتا به پپتید C و درصد تغییر از سطح پایه که در ناحیه زیر منحنی پپتید C نشان داده می شود، گزارش کردند.

برای این منظور، محققان یک تجزیه و تحلیل ثانویه تعقیبی از یک کارآزمایی بالینی تصادفی دوسوکور، تک مرکزی، کنترل شده با دارونما، گروه موازی ارگوکلسیفرول در مقابل دارونما را در جوانانی (21-10 ساله) که به تازگی دیابت نوع 1 در آنها تشخیص داده شده بود، انجام دادند. آنها رضایت کتبی آگاهانه را از بزرگسالان و والدین نوجوانان(سن کمتر از 18 سال) دریافت کردند. این مطالعه از دستورالعمل گزارش دهی CONSORT پیروی کرد.

معیارهای خروج و ورود شامل پپتید C ناشتا بیش از 0.1 نانومول در لیتر، یا پپتید C تحریک شده ≥0.2 نانومول در لیتر، و پروفایل اتوآنتی بادی مثبت مرتبط با دیابت بود. شرکت‌کنندگان وارد یک مرحله اجرا یاrun-in phase  به مدت 1 تا 2 ماه شدند، رژیم انسولین خود را برای درمان به قصد هدف حفظ کردند و به‌طور تصادفی در گروه ارگوکلسیفرول یا دارونما قرار گرفتند. شرکت‌کنندگان آزمایش‌های تحمل غذای مخلوط را برای تخمین گلوکز ناشتا، پپتیدC و پروانسولین(محدوده طبیعی، 3.6 تا 22  pmol/L) در ماه‌های 0، 3، 6، 9 و 12 تکمیل کردند.

از 48 جوان مبتلا به دیابت نوع 1 واجد شرایط برای آزمایش 12 ماهه، 36 نفر به طور تصادفی در گروه ارگوکلسیفرول یا دارونما قرار گرفتند. میانگین سنی آنها 13.5 سال بود.

بر اساس این تجزیه و تحلیل، محققان یافته های زیر را گزارش کردند:

•  ارگوکلسیفرول به طور قابل توجهی نسبت پروانسولین ناشتا به پپتید C را در مقایسه با دارونما برای تفاوت کلی ماهانه در روندها کاهش داد(میانگین[SE]، 0.0009-  در مقابل 0.0011).

•میانگین درصد کاهش ∆AUC برای پپتید C برای هر دو گروه در سه ماه اول مشابه بود (10.9- در مقابل 8.2-) اما متعاقباً کاهش آن با ارگوکلسیفرول نسبت به دارونما (28.4- در مقابل 41.5-) بطور قابل توجهی کندتر بود در روندهای زمانی کلی ماهانه(میانگین[SE]،2.8- درصد در مقابل 4.7- درصد).

محققان نتیجه گیری کردند که اگرچه اینمطالعه ی تصادفی کنترل شدهبه دلیل تنظیم تک مرکزی آن دچار محدودیت بود، اما نتایج نشان می‌دهد که ارگوکلسیفرول بر روی سلول‌های بتا یک عملکرد محافظتی داردو بر روی مکانیسم‌های عمل احتمالی برای طولانی‌تر کردن تولید پروانسولین ناشتا کار می‌کند.

منبع:

https://medicaldialogues.in/diabetes-endocrinology/news/study-suggests-protective-effect-of-ergocalciferol-on-beta-cells-in-new-onset-type-1-diabetes-126448